De lopersgroep “De Zweitlanceurs” uit Maastricht is al dertig jaar actief. Maar waar in vervlogen tijden veertig tot vijftig man ’s zondags de start nam aan het sportpark Jekerdal in Sint-Pieter, moet de groep het nu stellen met een twintigtal vertrekkers. Paul Seegers, 75 intussen, is er nog altijd bij. Maar Jean, de laatste van de drie Haine-broers, heeft onlangs ook moeten afhaken. Voor het vertrek stelt Harry Crapels de route voor aan de voltallige groep maar uiteindelijk blijven slechts een handvol moedigen over die de grote ronde, meestal rond de 20 kilometer, ook echt afleggen. Maar niet iedereen heeft hetzelfde tempo, dus moet er geregeld gewacht worden om de groep weer samen te krijgen. Lou Nicolai, een vaste waarde in de groep, moet vanwege een zwakke rechterknie het peloton meestal snel laten gaan. Maar geen nood. Lou kent als geen ander de sluipwegen in het grensgebied van Maastricht. Verleden zondag trokken we voor het eerst sinds lange tijd nog eens naar Lixhe. Toen we de Treechberg naar beneden gingen, was Lou al niet meer te bespeuren. We liepen verder langs het kanaal in de richting Lixhe tot we in de verte een rode stip opmerkten. Een fietser, een jogger? Een loper, dat kan Lou toch niet zijn met zoveel voorsprong? Maar het was Lou wél. Aan het keerpunt hadden we hem eindelijk te pakken. Hij volgde nog even maar na enkele honderden meters maande hij ons aan door te lopen en niet op hem te wachten. Hij zou wel op eigen tempo opnieuw in Maastricht geraken. Op eigen tempo? Op de Mergelweg, traditioneel de laatste rechte lijn naar Jekerdal, liep hij weer voor ons uit. We moesten onze geteisterde spieren nog eens op de proef stellen om na een tocht van twee uur en een kwartier in zijn spoor te eindigen. Waarlijk een kunststukje in het “afsnijden”! “Groet um” kent Lou dan ook met recht en reden de titel toe van “meester-afsnijder”.