woe 29/05/2024 19u * Estafette Sint-Truiden Saffraanberg * 6,1 km * 00:31:49* 11,6 * 51/67 * 3/3 (H+120)* ♥

Saffraanberg, ik had er van gehoord, ik wist vaag dat het iets met het leger te maken heeft, maar daar bleef het dan ook bij… tot de naam plots opdook in de jaarkalender van de estafettechallenge. Mijn belangstelling schoot plots als een pijl omhoog. Toen bleek dat Mario Smolders achter de organisatie zat, was de midweekse datum meteen aangekruist.

En zo komen we op een (gelukkig even) zonnige avond eind mei aan op wat een enorm complex blijkt te zijn. Waar militairen, meestal jonge mannen en vrouwen, op en aan lopen. Zeker een vertrouwd beeld voor de Truienaar maar voor een neofiet als ik een ontdekking. Ik weet nauwelijks enkele dagen (na een bezoekje aan mijn goede kennis Google) dat Campus Saffraanberg een opleidingscentrum is voor onderofficieren. We worden meteen welkom geheten door de poortwachter (de militaire term moet ik u schuldig blijven) die ons een pijltje wijst in de richting van de eventlocatie. Het duurt nog wel even eer ik in de verte de Trakks-aankomstboog zie en even later de atletiekbaan. En nog wat later, na enkele vergeefse vragen naar de weg, de sporthal en kleedkamers.

“Zijn de kuiten ingesmeerd?” vraagt burgemeester Ingrid Kempeneers voor ze het startsignaal geeft. Ik heb daarnet met haar kennis gemaakt, een beetje op eigen aandringen trouwens. Roland Vandenborne, toevallig in de buurt, legt het contact… en verraadt maar meteen mijn leeftijd. Het levert mij een vermelding op aan de microfoon. Gelukkig kent ze mijn naam niet en kan ik me verder anoniem voorbereiden op mijn optreden.

67 ploegen aan de start, zo goed als allemaal vaste klanten. Ik heb opnieuw Bruno Broos als ploegmaat. We zijn intussen op elkaar ingespeeld, de stokwissels moeten dus zonder problemen verlopen. Als ik tenminste niet even de wedstrijd uit het oog verlies, zoals na ronde 5. Ik ben in gesprek met Christophe Stevens (achtste in de totaaluitslag) en kijk op het verkeerde ogenblik de verkeerde kant uit. Bruno moet me ter orde roepen. Overigens heeft mijn maat een gids ter beschikking, Nadine, die hier op bekend terrein is. Bruno vertrekt weer als eerste… maar blijft langer achter dan verwacht. De reden hoor ik pas na de loop. Uitgegleden in de eerste bocht (van de atletiekpiste naar de Finse piste). Het zal enkele ronden duren eer de pijnscheut in de rug is verdwenen. Het kost ons enkele hectometers (in vergelijking met Tongeren). Van mij zal de redding ook niet komen. Dat vertel ik dadelijk. Eerst het parcours.

Geen kwaad woord over de ronde die Mario heeft uitgestippeld. Heel wat bochtjes uiteraard, veertien in het totaal, maar die horen nu eenmaal bij de charme van de estafettechallenge. Gelukkig nauwelijks stoepranden, gootjes, spleten of putten in het beton. De snelsten en de hevigsten, Bruno en de anderen, moeten zich wel hoeden voor de gladde ondergrond hier en daar. Voor mij is voorzichtigheid de laatste jaren een tweede natuur geworden is. Bovendien hebben de onverharde stroken op de Campus nauwelijks te lijden gehad onder de regenval van de laatste weken. Variatie troef onder de voeten: beton, asfalt, tartan, houtschilfers. 200 meter op de atletiekbaan, uitgesmeerd over het begin en het einde van de kilometer. 400 meter Finse piste in het middenrif achter de gebouwen. Beton- en asfaltwegen binnen het domein.

Ik neem het stokje over van Bruno na de eerste ronde en begin behoudend aan de opdracht. Mijn benen voelen ellendig aan. Ik hoop dan maar op beterschap in de loop van de ronde(s). De lichte afdaling op de Finse piste, langs de weide en een fruitplantage, gaat me een beetje beter af. Maar op diezelfde strook liggen ook twee bultjes die hoe verder het uur vordert, hoe meer in mijn kuiten bijten en de energie uit mijn lichaam zuigen. Op het einde van onze tweede ronde word ik al ingehaald door Pieter Berben (tweede plaats algemeen). De lichtvoetige Jasper Claes van ADD Hasselt maakt indruk op mij (en anderen, neem ik aan) als hij mij voorbijsnelt. Andries Aerts en oude bekende Jonas Slegers heb ik tijdens de loop niet opgemerkt maar hun afstand prijkt wel als eerste op de uitslagenlijst. Voorts zie ik vooral veel lopers me tweemaal of meer voorbijlopen. Greta Philippaerts, Renata Sterken, Koen Vangrieken die me telkens groet, Kris Govaerts tot viermaal toe. En anderen die ik niet bij naam ken… Maar het is niet allemaal kommer en kwel. In ronde vijf valt mij het geluk ten deel een tijdje in het spoor te lopen van de bevallige Diane Tran… Ik heb niet echt een idee welke ronde(n) ik het snelst heb afgelegd. Timetorun noteert de kilometertijden niet. En ik kan ook geen conclusies trekken uit mijn Garmingegevens door mijn wisselende start -en finishposities. In elk geval compenseert het gemiddelde van 5’10” per km niet het onzalige gevoel in de benen.

Met de hulp van enkele collega’s vind ik de officiersmess waar de prijsuitreiking zal plaatsvinden. Wij zoeken een plaatsje in de buurt van het podium tussen de compagnies (?) militairen die nu voor een aangename drukte zorgen en straks bij het afroepen van het klassement van hun activiteiten helemaal uit de bol gaan. Het belangrijkste nieuws wat hier te rapen valt, is dat er pinten worden getapt voor 1,5 euro. Ik verneem ook dat de estafetteloop kadert in de SAFF Day 2024. De Sponsor Action for Families is een steunactie ten voordele van de sociale instellingen (van Sint-Truiden?). De antwoorden op de vele vraagtekens in mijn verslag hoop ik bij gelegenheid van Mario Smolders te krijgen. Die is hier thuis, beroepshalve tenminste. Voorspelbaar dan weer is onze derde podiumplaats… op een totaal van drie deelnemers bij de Heren 120+. We krijgen ons geschenk uit handen van de kolonel. Ook een primeur, voor mij alleszins.

Tot een volgend verslag, dan weer in de burgerlijke wereld…