zon 11/06/2023 11u * Montzen (Challenge La Meuse) * 8,3 km * 00:51:47 * 9,6 * 108/152 * 4/5 * ♥

Het dorpspleintje van Montzen, op enkele kilometers van de Duitse grens, mag dan een van de mooiste locaties van mijn loopwedstrijden zijn, de ongenadig brandende zon verjaagt de wachtende deelnemers naar een zijpad waar er wel nog wat schaduw is. Marie-Paule heeft een nog koeler oord opgezocht, de Sint-Stefanuskerk… Ik mag hopen dat zij een schietgebedje zal prevelen voor een degelijke wedstrijd. Ik heb goede herinneringen aan het korte rondje: uitdagend met twee hellingen in een aangenaam groen decor. Voorheen werd de loop wel vroeger op het seizoen georganiseerd. Of de datumwijziging te maken heeft met de nieuwe organisator/organisatrice is me niet bekend. Dat is de schoondochter van tijdsopnemer Pierre Olivier.

De aankomstboog heeft het een halfuurtje voor de start begeven door een stroomonderbreking. Dan maar zonder. De streep is verlegd naar het zijpad waarvan sprake in de inleiding. Bij de voorstelling van het parcours door Pierre Olivier wordt me duidelijk dat niet alleen de datum is gewijzigd maar ook het rondje. De afstand is wel dezelfde gebleven. Vandaar dat het niet in mijn hoofd is opgekomen om het tracé nog eens te bekijken. Het was overigens netjes opgenomen in de wedstrijdinformatie van de O’Top-site. Mijn fout… Uiteindelijk blijkt ongeveer een derde van het oude rondje behouden gebleven… maar dan in tegengestelde richting.

We beginnen met een afdaling door wat het centrum van Montzen moet zijn. Na 300 meter begint het al te klimmen. Luc Hilderson is dan al op kousenvoeten van me weggeslopen. Ik zie het gebeuren maar heb noch de benen, noch de zin om hem te volgen. We slaan voor de spoorwegbrug rechtsaf voor 700 meter klimmen op de Klinkenweg die we in vorige edities dalend namen. Ik hoor vooral gehijg van collega’s die voorbijschuiven. We draaien linksaf, even dalend, om dan weer naar rechts af te buigen op een smal stoffig pad langs de spoorweg. 1200 meter kaarsrecht, op de kaart aangeduid als Ravel L 39. Dat is dus een onverharde Ravel naast een spoorlijn naar Welkenraedt die nu nog sporadisch zou gebruikt worden. Ik heb nu een matig ritme gevonden dat ik kan volhouden tot we rechtsaf worden gestuurd, weer de spoorlijn over. Ik probeer wat afleiding te zoeken door de weiden rechts te overschouwen. Dat de weg al een tijdje vals plat omhoog loopt, voel ik nauwelijks. De hitte des te meer.

Na de tweede passage over de spoorweg gaat het stijgingspercentage de hoogte in, voorlopig nog redelijk en vooral in de schaduw van een bos. Twee knikjes omhoog worden weer gevolgd door een korte afdaling. Ik ben dan al even even op stappen overgegaan en moet vanaf km 3,3 voor langere tijd stapvoets omhoog. Een kilometertijd van meer dan 9′ is het verdict van wat Pierre Olivier een “côte castar” noemde bij de parcoursbeschrijving. Overigens ben ik hier niet alleen in wandeltempo onderweg. Eenzaam hoef ik me niet te voelen… De weg naar de top is overigens geasfalteerd en best aangenaam… voor wie zonder haast op stap is. Als we dan eindelijk boven gesukkeld zijn, gaat het de volgende kilometer verder op smalle en slingerende paden. Ik kan een soepele cadans onderhouden tot de afdaling zich aandient. Op nog smallere en steil in de diepte duikende geitenpaadjes. Na 400 meter zijn we af van de trailellende maar heb ik natuurlijk weer heel wat tijd ingeleverd en de jongens en meisjes achter me opgehouden. Ik heb dan zelf maar plaats geruimd. Overigens zal ik er straks in de afdaling weer enkele bijbenen. De lus in het bos is nu achter de rug en kan ik een slokje nemen aan de dubbele bevoorradingspost, voor km 3,4 en 5,4. Even verder is er nog water in de aanbieding. Ze hebben wel goed voor ons gezorgd tijdens de loop. Jammer genoeg draait de drankvoorziening na de finish in een knoop. En is men ook door de voorraad bekertjes heen.

Vanaf nu is er er alleen nog afdaling of zo goed als. Vanaf km 6 herken ik de Rue du Château de Graaf die we vroeger als beklimming op het bord kregen. De asfaltweg loopt langs enkele milde bochten terug naar het dorpscentrum. Voorbij de eenzame boerderij en de vijver aan het vervallen château (neem ik aan). De zon laat zich weer ongegeneerd gelden. Ik kan het hoofd nog net koel houden onder mijn pet. Niets houdt me tegen om me in vliegende vaart naar beneden te reppen… behalve mijn versleten benen, mijn rechterhiel die de laatste weken weer begint op te spelen en mijn tegenpruttelende rechter hamstring. Met een handbeweging bedank ik enkele plaatselijke bewoners voor hun aanmoedigingen.. en tel de hectometers af. De laatste kilometer op beton. Hoe deugddoend het applaus ook is in de laatste meters, op geen enkel ogenblik heb ik me in wedstrijdstemming gevoeld.

De douchetent blijkt overvol en ik beslis impulsief om dan maar meteen terug naar huis te rijden. Maar eerst nog een pintje drinken. Waar kan dat beter dan in het lokale café “La Chope”? (De pint). Carlos de Almeida en Patrick Renard, daarnet nog actief als drankbevoorraders na 6 km, hebben de weg naar de dorpskroeg al gevonden. Hun wederhelften waren trouwens ingeschakeld aan de inschrijvingsdesk. Marie-Paule overtuigt me om nog een tweede douchepoging te wagen. Om dan op weg naar huis, fris gewassen, een tussenhalte in te lassen. Nu heb ik de deugddoende waterstraal voor mij alleen. Uiteindelijk blijven we dan nog een tijdje hangen bij Luc Hilderson en zijn echtgenote Augustine.

(Foto’s: Marie-Paule)