zon 25/06/2023 14u45 * Hoeselt Run * 10 km * 00:59:51 * 10 * 119/173 * (50+) 11/?? * ♥♥

De afspraak voor de populaire loop in Hoeselt had ik vorig jaar al met mezelf gemaakt. Het 10 km-rondje leek me leuker dan de 10 mijl-loop (met een bijhorende lus) die ik net achter de rug had. Intussen is er al heel water door de Winterbeek gevloeid, is mijn fysieke paraatheid verder afgetakeld… en heeft mijn bereidheid om spierpijnen en andere lopersongemakken te verdragen een fikse knauw gekregen. De voorinschrijving biedt net dat tikkeltje meer stimulans om toch maar te starten. Ook omdat het weerbericht van de laatste dagen de twijfels om toch maar thuis te blijven nog heeft aangewakkerd.

Ik haal mijn nummer op bij mijn lieve (ex)-collega Ingrid en slenter dan wat rond in de buurt van de startlocatie, op zoek naar wat schaduw en naar kennissen die ik er nauwelijks zie. De meeste bekenden hebben gekozen voor de 10 miles, heb ik daarstraks langs het parcours kunnen vaststellen. Ik heb mijn kortste “opwarming” sinds jaren achter de rug, als de bombastische en wat mij betreft irritante starttune wordt ingezet. Ik vertrek uiterst voorzichtig en niet alleen (en zelfs niet in de eerste plaats) vanwege de loden hitte. Ik probeer vooral wat soepelheid op te wekken in mijn spieren. Ik ben wel aangenaam verrast dat ik in de licht stijgende eerste 2 kilometer onder de 6’/km blijf. Daar ben ik in de afgelopen veertien dagen op “training” niet meer in geslaagd. Maar de stramheid blijft in mijn benen hangen. De twee korte passages op kasseien (die we straks opnieuw onder de voeten krijgen) zijn een pijniging. Het parcours van de tien mijlen is ingrijpend gewijzigd. Dat van de 10 km blijkbaar ook. We nemen nu de Hardelingenstraat in tegengestelde, lees dalende, richting. Snelheid kan ik er nauwelijks maken. Aan km 3 begint ook de hitte te wegen. De doortocht in het bos (in het Jachtdomein Hardelingen?) loopt nu licht bergop en duwt me boven de 6-minuten grens per km. Enkele collega’s in mijn buurt hebben het nog moeilijker dan ik en zijn gedwongen tot wandelen. Als ik de lopers voor me naar links zie opdraaien (km 4,3) krijg ik het antwoord op de vraag die me al een tijdje bezig houdt: langs waar verlaten we nu weer het Winterbeekvalleitje? We lopen de lus van vorig jaar dus gewoon in omgekeerde richting. De reden daarvan is me onbekend. Hoe dan ook, de klim op de ruilverkavelingsweg zonder naam, terug richting Hoeselt, in open veld en volle zon, gaat me beter af dan verwacht ,alle verhoudingen in acht genomen. Het tweede deel van km 5 en km 6 voelen aan als de sterkste (of de minst ellendige) van de loop. Dat heb ik voor een deel te danken aan een bekende, Fabien B. van Tongeren, die hier plots opduikt met een bidon koel water. Dat ik overvloedig over mijn hoofd giet en (te?) gulzig drink.

We draaien linksaf voor een afdaling (even onderbroken door een glooiing) naar de brede Goosstraat. Zoals in de vorige afdaling heb ik het gevoel dat ik niet echt vaart kan maken. Het lijf sputtert tegen en de hitte draait zijn klauw almaar feller rond mijn hals. Voor het eerst in vele jaren en na talrijke lopen in de zon heb ik nu echt last van de warmte. Ik grijp even terug naar mijn verslag van vorig jaar. “Fantastisch loopweer” lees ik in de eerste regels. Toen liep ik misschien de beste prestatie van het jaar. In de uitslag zie ik dat Nikki S. die ik hier vorig jaar net voorbleef, dit jaar niet minder dan 11 minuten voor me eindigt. En dat heeft niet alleen met het weer te maken. Ik kan mijn tempo volhouden op het fietspad langs de Goosstraat tot aan de bevoorradingspost. Water over het hoofd, maar niet in de mond. Lauw en ondrinkbaar. Mijn enige kritiek op de organisatie: de temperatuuropstoot was duidelijk aangekondigd en men had wat koeling kunnen voorzien. Ik had er vanmorgen, bij de 10 mijlloop, al geen goed oog in. De bekertjes werden al een halfuur voor de start gevuld… Ik sukkel naar de rotonde boven waar een groepje fans (zoals ook in de andere bochten) ons moed toeklapt. Ze hadden ons beter wat water toegegooid… maar nu ben ik ondankbaar. Terwijl het orkestje opzwepende noten blaast bereid ik me voor op de volgende uitdaging (of leg ik me neer bij het onvermijdelijke) op de steile klim van de Zandkuilstraat. Hier is geen lopen meer bij, ook niet bij de collega’s in de buurt. Ik ben wel verbaasd plots de enige echte bekende in het peloton in te halen, Norbert Collas. Hij is compleet van de kaart. Ik kan het tempo nog even verhogen in de laatste kilometer. Fabien is daar weer met zijn bidon. Voor mij de man van de wedstrijd. Ik roep hem toe ook Norbert van zijn koele geneugten te laten genieten. Zoals ook daarnet op de klim zoek ik uitdrukkelijk de frisse straal van een tuinslang op voor het terras van de Hoeselér. Dan is het alleen nog aankomen en zien dat Danny (de kloek gebouwde man achter me op de foto) niet meer voorbijgeraakt.

De finish gehaald, net onder het uur, meer moet dat vandaag beslist niet zijn.

(Foto: Jens Riskin)