zat 30/09/2023 16u * Tongeren Ambiorix Run * 10,1 km * 00:57:43 * 10,5 * 130/151 * ??/?? (55+)* ♥♥

Het komt net goed uit. Zoals ook vijf jaren geleden kan ik mijn verjaardag vieren met en tijdens een loopwedstrijd. Op mijn zeventigste was dat de Halve Marathon van Remich in Luxemburg. Vandaag een nieuw mijlpaal(tje) op mijn vijfenzeventigste: de Ambiorix Run met doortocht in het geboortedorp van Marie-Paule.

De Ambiorix Run is een jaarlijkse afspraak geworden, zij het vaker als toeschouwer/fotograaf/filmer dan als deelnemer. Ze hebben hier een leuk rondje, eigenlijk verschillende rondjes, uitgetekend in het Pliniuspark en in de velden ten westen van Tongeren. Aangenaam, maar zeker niet makkelijk met enkele lange klimmen. De organisatie heeft de doortocht in het Pliniuspark nu in het begin van de loop gelegd. Om logistieke redenen, lees om sneller met het opruimen van de dranghekken te kunnen beginnen. Overigens is deze loop piekfijn georganiseerd. Enig minpuntje: de hoogste leeftijdscategorie begint bij 55 jaar. Komaan jongens…

Nog enkele seconden. Ik wens mijn collega-Mergelloper Francis Loyens en mijn maatje van de Waalse lopen, Servais Halders, succes. De eerste is achteraf tevreden, de tweede is nog meer tevreden met zijn snelste gemiddelde sinds zijn ongeval. Ik vertrek heel voorzichtig, een tandje boven mijn trainingstempo. Dat betekent in een Limburgse wedstrijd meteen in de laatste rijen. Tot daar aan toe, maar na 1,4 km, bij het verlaten van het park en het opdraaien naar Mulken, loop ik al moederziel alleen. Elk nadeel “heb” zijn voordeel, zoals we weten, en dus krijg ik heel wat aanmoedigingen van de trosjes fans hier en daar langs het parcours. Bovendien geniet ik in mijn eentje wat intenser van de najaarszon. Het korrelige beton heeft intussen plaats gemaakt voor klinkers aan het kerkje van Mulken. Km 2,2, eerste doortocht aan de “naaf” van Mulken, waar we drie keer voorbijkomen. Ik geniet van een licht dalend strookje asfalt voor we links opdraaien aan de Rooierweg. De snelste deelnemers gaan me hier al voorbij. Ze hebben bijna 2 km voorsprong. Ik heb intussen het gezelschap gekregen van het duo Geert en Mare Simons. Geert, de vader neem ik aan, begeleidt zijn dochter naar een tijd onder het uur. Missie geslaagd. Eens voorbij de huizen beginnen we aan de eerste klim van de dag: 900 meter rond de 3%. Mare kan het tempo van het vlakke vasthouden. Ik schakel een tandje lichter, verlies een twintigtal meter maar kom in de afdaling naar Mulken weer terug. Weer voorbij aan de “naaf” waar me, tot mijn aangename verrassing, heel wat aanmoedigingen te beurt vallen.

We beginnen aan de tweede lus in het veld. Dat betekent dadelijk opnieuw het eerste deel van klim 1. Er voltrekt zich hetzelfde scenario als twee kilometer geleden. We slaan nu rechtsaf, op weg naar Piringen. Op deel 2 van klim 2 ( kan u nog volgen?) haal ik, voor het eerst vandaag, een deelnemer (in dit geval een deelneemster) in. Even verder duikt er plots een nieuw heuveltje op. Dat moet er vorige keer – toch al enkele jaren geleden – ook al geweest zijn maar die herinnering is blijkbaar uit mijn geheugen gewist. Ik kan mijn tempo wel min of meer vasthouden. Mijn zelfvertrouwen krijgt een lichte boost en ik probeer in te lopen op het vader-dochter-duo dat mij in de heuveltjes daarnet weer heeft achtergelaten. Signaalgever Piet Neven stuurt ons linksaf, de beemd in. “145” hoor ik Piet roepen. Ik zal eindigen op plaats 130. Een degelijk tweede gedeelte dus. Op het onverhard kom ik weer bij mijn gezellen en loop in hun gezelschap over Piringerbroek naar de bocht aan de “kabine”. De kenners weten wat ik bedoel. Jammer genoeg zie ik hier geen bekenden. Een van mijn fans is te laat op de afspraak, blijkt achteraf. Hier wacht de Smisberg, de laatste uitdaging van de dag. Vroeger “in mijn tijd” op kasseien, nu geasfalteerd. Maar nog altijd tot 8% stijging. Ik kruip naar boven. De jongste deelnemer, Sebastiaan, gaat me voorbij, aangemoedigd door de plaatselijke vedette Anouck. Hij krijgt straks nog een prijs voor zijn jeugdige leeftijd. Voor mij is er ook een aandenken. Ik sta aan het andere uiterste van de leeftijdsgrafiek…

Terug op weg naar Tongeren. Nog een golving voor we het plateau boven Mulken opdraaien. Ik heb nog wat reserves, de benen willen ook nog net mee. Op het mooiste deel van het parcours – inbegrepen de tweede afdaling naar de “naaf” – kan ik nog enkele collega’s inhalen. “Nu niet meer stilvallen” is de opdracht die ik mezelf geef op de vlakke laatste kilometer. Dat lukt aardig en ik kan genieten van de laatste meters op de rode loper …en daarna.

(Foto 2: Marc Roosen)