zon 05/11/2017 10.15u * Saint-Georges-sur-Meuse (Cours la Province!) * 10 km * 00:52:35 * 11,4 * 103/263 * 9/20 * ♥♥

De vroege zondagochtendtrip gaat vandaag naar Saint-Georges-sur-Meuse. Wie hier overigens naar de Maas zoekt, zal van een kale reis thuis komen, zoals ik zelf al eens ondervonden heb. In de verte kan je wel een glimp opvangen van de hoogste toppen van de Maasvallei. Het is nog fris aan het Athénée Royal. Ik warm op met muts en handschoenen maar die kledingstukken kan ik een uur later voor de wedstrijd al weer uittrekken. Ik begroet de bekenden, de vaste klanten van de Challenge Cours la Province. Eddy Hoylaerts is er vandaag ook bij, nadat hij dit seizoen vooral de halve marathons heeft opgezocht. Hij wijst me op een moeilijke strook op het parcours. Hij kan het weten als thuisloper. Ook enkele leden van Seraing Athlétisme hebben de korte verplaatsing vanuit hun thuisbasis gemaakt. Met knipperende lichten kondigt een andere deelnemer zijn komst aan. Het blijkt de voorzitter van de Mergellopers Francis Loyens te zijn. Hij is voor de tweede keer in evenveel weken naar het zuiden uitgeweken om de Bestorming van Alden Biesen voor te bereiden. “Ik doe graag een wedstrijdje als training” verklaart Francis zijn deelname. Als zijn tempo in de eerste kilometers straks een aanwijzing is voor Alden Biesen, loopt hij over enkele weken de kasseien uit de grond in Rijkhoven.

Het is nog even ter plaatse trappelen voor de start wordt gegeven in de kasteeldreef. Enkele tellen later heb ik al meteen natte voeten als we in een grote plas terechtkomen die verborgen ligt achter de dichte lopersdrommen voor me. We hebben dadelijk een mooi tempo te pakken. Niet moeilijk als het bergaf gaat. Een bocht na 200 meter zou ons op het asfalt moeten brengen. Dat is echter bedekt door een laag kleismurrie. Ik probeer de aardkluiten te ontwijken en wat plaatsen op te schuiven. Zou ik opnieuw Béatrice Kevelaer – enkele plaatsen voor me – kunnen volgen zoals in Slins? Dan zullen de benen soepeler moeten draaien dan daarnet tijdens de opwarming. Na 1 km komt de eerste klim eraan. Francis heeft zich dan al uit de voeten gemaakt. Van mijn categoriegenoten zie ik alleen Luc Hilderson en Christian Vandevenne nog voor me. Ik haal Luc snel in , Christian houdt zijn voorsprong voorlopig (?) vast. Ik begin samen met Luc aan een kilometer lang smal paadje tussen afsluitingen en prikkeldraad. We blijven hier min of meer noodgedwongen braafjes achter elkaar lopen. Een achtervolger murwt zich toch nog tussen de rij en de prikkeldraad… om zich even verder weer te laten inlopen. De tactiek van sommige collega’s is ondoorgrondelijk. In de daaropvolgende afdaling speel ik enkele keren haasje-over met Luc. Christian blijft in zijn eigen energieke stijl voorop en loopt zelfs wat verder uit. Op het plateau herken ik in de verte de schoorstenen van de electriciteitscentrale in Engis. Mijn eigen energie kan ik maar met moeite aanspreken. Ik krijg het tempo niet omhoog en eenmaal we weer op onverharde veldpaden komen, duiken de kilometertijden ook onder de 5 minuten. Het parcours komt me trouwens ook niet bekend voor. Ik was hier wel al aan de slag in 2010 en 2013 maar mijn harde schijf is stilaan volgeslibd met de vele parcoursen die ik sindsdien heb verkend. Overigens weet ik van Eddy Hoylaerts dat de passage door het Kasteel van Warfusée uit het parcours geschrapt is. Hoe dan ook, de bultjes in de volgende kilometer, zijn nieuw voor me en – die vaststelling kan ik nu niet langer negeren – te moeilijk voor me vandaag. Ik heb geen kracht in de benen en moet me beperken tot volgen. Rond km 5,5 sta ik zelfs zo goed als stil op een klim van zowat 200 meter. De schoenen glijden weg in de smalle geul waar we doorheen moeten. Het is hier ook wroeten voor mijn collega’s en zo verlies ik toch maar twee plaatsjes. De modder blijft ons ook verder parten spelen. Een FCLuik-loper voor me gaat plat op de buik maar krabbelt onmiddellijk weer recht. Een heel steile afdaling waar je de “bovenbeenrem” moet optrekken om niet in het decor te belanden, brengt ons naar het laagste punt van de ronde. Van nu af aan is het voornamelijk klimmen geblazen. Wie nog illusies koesterde om zijn gemiddelde in het tweede deel op te krikken, kan het schudden.
We lopen het gehucht Tincelle binnen, of beter gezegd we kruipen het gehucht Tincelle op, over een helling van meer dan 10%. Mijn neus schuurt haast tegen het asfalt maar ik blijf in beweging en neem zelfs weer enkele meters op Luc. Oef, denk je als je boven bent op de muur van 300 meter. Dan buigt de weg licht naar rechts en … klimt verder. Zo een 2 tot 3% , op een mooi graspad… dat eindeloos schijnt te duren. Eindeloos betekent in dit geval 1,2 km. Het is met zijn allen vechten voor elke meter. Vraag het maar aan mijn twee fans die post hebben gevat op het einde van de helling. Achter een treurwilg… de symboliek is nooit ver weg in een loopwedstrijd. De klim heeft me toch een plaatsje vooruit geholpen, ten nadele van de JoginAttitude-loper Marcello Caracini. Boven op het plateau kan ik eindelijk weer wat tempo maken op een vlakke strook. Althans dat is de bedoeling maar eerst staat de wind in de weg en na een bocht naar rechts werken de benen tegen. Luc Hilderson, nog altijd in mijn spoor of wat had u gedacht (hij had dit verslag misschien kunnen schrijven), Luc Hilderson dus, kan blijkbaar net aanklampen maar slaagt er niet in om het kloofje van ocharme twee meter te dichten.

We draaien nu de kasteelhoeve van Oulhaye in. Ik neem nog net op tijd de bocht naar rechts …of Luc was me toch voorbij geraakt. Vanaf hier heb ik daarnet bekend. We duiken een bosje in waar we nog een laatste klimmetje te verwerken krijgen. Niets bijzonders maar toch voldoende voor veteraan 2 Sergio Dall’Oca om me nu, na enkele voorafgaande pogingen, definitief voorbij te gaan. We komen weer op de verharde weg voor de laatste lus. Mijn twee fans duiken hier plots weer op en moedigen me aan voor de slotkilometer. We ronden de bocht aan het imposante Kasteel van Warfusée voor de laatste rechte lijn door de kasteeldreef. Meteen na het bos heb ik het tempo opgetrokken om Luc geen adempauze te gunnen. Ik doe er nog een heel klein schepje bovenop tussen de plassen van de kasteeldreef. Dan moet de kleine uit Wonck toch enkele meter prijs geven. Nog opletten in de laatste bocht op het voetpad waar winnaar Michel Bertrand zijn categoriegenoten aanmoedigt. Hij zelf is hier al meer dan vijf minuten geleden voorbijgekomen. Na een afwisselend maar pittig rondje – dat voor mij vandaag net te zwaar uitvalt – eindig ik op plaats 103. Diep in het klassement. Na de finish stoot ik op een kladje veteranen 3 die de dorst lessen, voorlopig met een bekertje water. “Dat is mijn revanche voor verleden zondag” lacht Noël. Hij loopt binnen met anderhalve minuut voorsprong in het gezelschap van Armand Pirotte, even na Béatrice Kevelaer. Christian Vandevenne heeft de bonus van 15 seconden dat hij halverwege al had, niet meer uit handen gegeven.

(Foto’s Marie-Paule. Foto 1: Noël Heptia aan het eind van de lange klim. Foto 2: Eindelijk boven. Luc Hilderson in het geel klampt zich vast in mijn spoor.)