Heusy (Challenge L’Avenir)
zat 11/02/2017 15u * Heusy (Challenge L’Avenir) * 7,48 km * 00:36:46 * 12,2 * 145/381 * 7/21 * ♥♥♥♥
Alleur of Heusy? Voor deze keuze zie ik me dit weekend geplaatst. Het parcours van Alleur spreekt me niet echt aan. Dat van Heusy kan ik ontdekken. De drang naar het nieuwe haalt het en dus kies ik de langere verplaatsing naar een loop van nog geen 8 kilometer. Overigens blijkt de afstand nog korter dan aangegeven in de officiële jaarkalender. De eerste kennismaking is alvast een meevaller. De inschrijvingen vinden plaats in een mooie zaal met houten zoldering in een fitnesscentrum. Meer nog, dit moet een van de mooiste ontvangstruimtes zijn die ik als loper al heb betreden.
Heusy, in het zuidwesten van de stedelijke agglomeratie van Verviers, leunt aan tegen een bosrijk gebied waar we ons zo dadelijk mogen gaan uitleven. Het parcours lijkt qua tracé op een omgevallen boom met vertrek en aankomst onder aan de stam. Qua reliëf wil ik het vergelijken met een slappe koord. Als deze beeldrijke omschrijving u niets wijzer maakt, kan Strava ook een uitweg bieden. In elk geval we vertrekken op het hoogste punt. Het eerste deel is voornamelijk dalend, het tweede stijgend.
Een halfuur voor ons is al een groot peloton van start gegaan voor een trail over 19 kilometer. Een gedeelte van beide parcoursen loopt trouwens gelijk. Tijdens de verkenning stoot ik op Roger Dosseray. Hij ziet er wat bleekjes uit. Nog niet op peil na een een operatie van een liesbreuk, vertelt Roger. “Kalm aan vandaag”, verzekert de winnaar van de Challenge 2016 bij de veteranen 4. In afwachting van de start geeft de omroeper ons nog wat aanwijzingen en andere interessante weetjes mee. De geluidsinstallatie is deze keer optimaal of ik sta perfect opgesteld, vandaag ontgaat me niets. Zo waarschuwt de speaker voor de aangename maar lange klim na de bevoorrading (afwachten of die inderdaad zo aangenaam is) en prijst hij het uitgebreide aanbod broodjes en pasta in de zaal aan (dat pas na de wedstrijd beschikbaar blijkt te zijn).
Op het ogenblik dat we onder de Kineo Fitness-startboog doorlopen begint het lichtjes te sneeuwen. Even later is het witte poeder van de weermakers al op. De eerste kilometer loopt over een rechte dreef naar het bos. De weg is alleen in naam een dreef en is voor het overige een banale rijweg. Na tweehonderd meter is er al ruimte om op te schuiven en kan ik mijn plaatsje in het opnieuw massale peloton zoeken. Op het einde van de “dreef” passeer ik Jean-Louis Voss die zich in werkmansstijl naar voren wroet. We moeten nog eerst een lichte helling overwinnen voor we een geasfalteerd pad inslaan tussen de weiden. Een lange sliert lopers gaat me vooraf. Hopelijk is de sliert achter me nog langer. We krijgen volop de gelegenheid om de beentjes los te gooien in de lange afdaling in een groen decor. Het lijkt wel of ik in het vrouwelijke compartiment van het peloton beland ben. Zoveel dames zie ik rond me. En die houden er niet bepaald een gezapig tempo op na. Als een juffrouw in het zwart mij voorbijgaat, sluit ik aan en samen rollen we een aantal concurrenten (m/v) op. Op een tussentijdse helling moet ze wel achter blijven. Ik ga daar ook voorbij een andere dame in een veelkleurige outfit met roze als hoofdaccent. Ik open hier even een parenthese. (Ik neem aan dat u niet gehaast bent. Er staat toch geen potje op het vuur?) Op training is het vaak een gesukkel van de eerste tot de laatste kilometer. Forceren durf ik niet want in het weekend staat er meestal een wedstrijd op een programma. En ik wil mijn fysieke en mentale reserves intact houden voor de competitie. Servais Halders – die vorige woensdag nog gids speelde op een heerlijk natuurloopje rond ’s Gravenvoeren en Noorbeek – snapt ook niet hoe het lome gevoel op training als bij wonder verdwijnt in de wedstrijd. Ik hoef me dus niet in te houden, de benen mogen pijn doen. Het merkwaardige is dat die pijn zeker niet verergert als ik het tempo verhoog. Ik sluit de parenthese.
Na 2,5 km is er al een bevoorradingspost – die daar voornamelijk staat voor de traillopers die we hier kruisen. De weg loopt tussen de velden van de Golf du Haras. Er is nog geen beweging in de “haras”, de stoeterij. De raspaardjes, de jonge veulens en de oude knollen lopen op de weg. Na 3 km verlaten we het asfalt en duiken we het bos in. Nu is hij toch voor me, is mijn reactie als ik Roger Dosseray voor me herken. Rug gekromd, de ellebogen naar buiten gekeerd, dat moet hem zijn. Ik kan een mooi tempo blijven aanhouden op het goed beloopbare bospad. “Het tweede deel is zwaarder” verwittigt Roger me, als ik hem passeer. Maar ik ben op de hoogte. Na een minuut of twee verstomt het zware gehijg van Roger als ik afstand neem. Even een bultje en dan een 200 meter steil naar beneden. Ik moet gas terugnemen om niet in het rotsige decor te belanden.
4 km ver, de klim komt eraan. En meteen met pieken tot boven de 10%. Mijn benen hebben een korte aanpassing nodig maar na 300 meter ebt de pijn weg. Ik loop al enige tijd in het spoor van een bijzonder jonge deelnemer. Klein, frêle en lichtvoetig. Hij dartelt naar boven. Daar is de dame met het roze jack weer. Zij vat de klim met energieke tred aan. Ook een mannelijke collega gaat me voorbij. Hij heeft energie opgespaard voor de beklimming en haalt snel een volgend groepje in. Gabriel Lanneer en Rachel Demonceau – het jongetje en de dame – lopen niet verder uit. Het pad is bezaaid is met stenen en wordt dooraderd door diepe geulen. Hallo speaker, echt aangenaam kan ik dit niet vinden! Ik zoek het beste spoor zonder aan tempo in te boeten. Mijn jonge gezel plaatst zelfs een tussenspurtje dat snel weer uitsterft. De dame is minder impulsief maar blijft stevig doorduwen. De weg wordt wat minder hobbelig, aan de rand van het bos nu. De jonge Gabriel heeft zijn krachten dan toch overschat, Rachel verliest ook tempo nu het einde van de klim nadert.
Ik kijk op mijn klok. 6 kilometer. Dat is maar anderhalve kilometer meer. Op bekend terrein dan nog, gedeeltelijk dalend.
Het is opnieuw stevig beginnen te sneeuwen. Op de brug over de autoweg zie ik de auto’s in de mist en de sneeuwregen voorbijrazen. Ik schroef het tempo op en kan nog twee lopers voor me inrekenen. Uit de achtergrond komt wel nog een concurrent opzetten. Hij snelt me met grote halen en een zware tred voorbij. In de uitslag eindig ik net achter “Inconnu”. Die moet ik volgende keer toch proberen voor te blijven. Ik haal hier op éen na dezelfde plaats als in Visé maar heb deze keer een honderdtal deelnemers minder achter me. Het niveau ligt dus hoger dan in de “familieloop” in Visé. Mijn subjectief gevoel van tijdens de wedstrijd wordt bevestigd. Alain Waerts is al binnen. Hij slaat een praatje met Jean Dessouroux, winnaar bij de veteranen 3, op wie de jaren vooralsnog geen vat hebben.
Alain lijkt herboren na Visé. Zijn achterstand van 1′ in Visé zet hij hier in Heusy om in een voorsprong van 1’30”.
We moeten aanschuiven in de miezerigheid. Ik neem een fles “Oshee”, een mij onbekende sportdrank met “sportdop”. Met enige moeite kan ik de dop openen, het drankje valt wel mee. Ik ben doorweekt door de natte sneeuw en trek snel droge kleren aan.
Andere verplichtingen roepen ons onmiddellijk naar huis. In het laagland houdt de regen plots op. We hebben beiden goede appetijt. De catering in het cafetaria kwam pas na de wedstrijd op gang zodat Marie-Paule “op haar honger bleef”. Thuis is de keuken wel open. Dagschotel: spek met eieren.
(Foto’s Marie-Paule: Winterse omstandigheden in Heusy.)
