zon 13/10/2013 11.15 u * Alleur (Challenge de la Province de Liège) * 10,6 km * 0:48:40 * 13 * 94/328 * 6/25 * ♥♥♥♥

Het is bitter koud als we ons zondagochtend naar de inschrijvingstafel begeven op de parking van de Decathlon in Alleur. De loop wordt door de organisatie aangeprezen als “de vlakste van het seizoen”. De kenners Willy en Jean bevestigen. Na afloop moet ik de beschrijving toch lichtjes bijstellen tot “zacht glooiend”. Er blijkt zelfs een kilometertje onverhard tussen te zitten. De wind zal in elk geval een rol spelen, zoveel is duidelijk. Maar het zijn niet de externe omstandigheden die me bezighouden voor de start, wel mijn staat van paraatheid, of beter die van mijn benen. De trainingen van de voorbije dagen hebben mij niet optimistischer gestemd na de mentale opdoffer van Gemmenich. Ik besluit alvast voorzichtig te starten. Na een halfuurtje opwarming en enkele schuchtere pasjes in de aerobics-sessie op de parking, geleid door een enthousiaste juffrouw, zijn we om kwart over elf op bedrijfstemperatuur als de loop op gang wordt gefloten.
De eerste anderhalve kilometer leg ik af achter de brede rug van Willy Hertogen die met ongeveer 13 per uur het ideale ritme aangeeft. De benen geven gelukkig niet de alarmsignalen van vorige week. Ik zie Gerard Thiessens een kleine 50 meter voor me uit maar ik gun mezelf de tijd om de kloof te dichten. Rond de derde kilometer loopt de asfaltweg uit op een veldweg waar de regen van de voorbije uren voor de nodige gladheid heeft gezorgd. Mooi in het rijtje blijven lopen en enige afstand houden, is hier het devies. Terug op het verhard – een ruilverkavelingsweg – moeten we eerst een dikke steen ontwijken om onze weg voort te zetten. Voor Stijn Vanderbeuken eindigt hier ei zo na de wedstrijd maar mannen van Diets-Heur kunnen tegen een stoot – tegen voormelde steen – en lopen verder ondanks de pijn. Intussen heb ik de kaap van de 5 kilometer gerond onder de 23 minuten … en vecht ik alleen tegen de wind. Voor me loopt Gerard die zich slim in een groepje schuil houdt. Ik kan de neiging onderdrukken om in één ruk aansluiting te zoeken en schuif geduldig – meter per meter – korter bij. Ik ga het groepje voorbij, Gerard schuift mee in mijn spoor. Gedurende anderhalve kilometer pas ik mijn tempo aan om mijn trainingsmaat op sleeptouw te nemen. Maar ik wil de lopers die ik net ben voorbij gegaan ook niet laten terug komen en ik wacht het ogenblik af om een versnelling te plaatsen. Ik zie mijn kans schoon in een stuk vals plat rond de achtste kilometer. Ik kan hier snel voorsprong nemen en in een nieuwe oplopende strook waar de wind ook nog even flink uit de hoek komt, haal ik ook de eerste twee dames in. Omdat ook de man met de pet – dat is, zo zie ik later in de uitslag, collega veteraan 3 Bernard Marot – achter me weer komt opdagen pers ik er nog een spurtje uit in de laatste bochtige 200 meter. Zelfs in de laatste meters ga ik nog twee lopers voorbij. Dat een van hen op zijn stappen moet terugkeren omdat hij zijn autosleutels heeft laten vallen, maakt het wel wat makkelijker … Na de aankomst bots ik op Claude Herzet die nauwelijks twee plaatsen voor me geëindigd is. Door een blessure in de vorige wedstrijd is hij niet voluit kunnen gaan. Roger Dosseray heeft bijzonder weinig overschot op Jean Stevens voor de tweede plaats bij de veteranen 3. Richard Mathot onderstreept zijn uitstekende vorm door als bijna-veteraan 3 de eerste plaats te pakken bij de veteranen 2. Zelf kan ik een lichte vorm van enthousiasme niet onderdrukken nu ik de wedstrijd zonder spierpijn heb kunnen afwerken.
Na de douche wachten we onder een schamel zeil bibberend op de prijsuitreiking. Aan de Limburgse tafel worden Jo Vrancken (vierde senioren) en Jean Stevens (derde veteranen 3) naar voren geroepen door de speaker die de koude blijkbaar met geestrijke middelen heeft bestreden. Jean zoekt volgende week zonniger oorden op, de minder fortuinlijke tafelgenoten geven elkaar rendez-vous zondag in Jupille.